Sálmar, no. 96
Ó, minn faðir

1. Ó, minn faðir, æ sem ríkir í þeim dýrðarsölum há, hvenær skal mér endurauðnast auglit dýrðar þitt að sjá. Í þínum helgu híbýlunum hlaut tilveru andi minn. Á frumbernsku aldri mínum, ég leit maktarkraftinn þinn.

2. Dýrðar sendiför lést fara, faðir mig til jarðar hér, frumtilveru’ og fyrri vina fallna gleymsku lést þú mér. Framandi’ að sé hér í heimi, hvíslar eitthvað þrátt mér að, og mér segist ég hef reikað úr öðrum sælumeiri stað.

3. Þig að kalla þekkti föður, þó hvers vegna vissi’ ei par, uns til jarðar endursendir anda’ og lykil viskunnar. Er það satt að á sé himnum ein persóna farsældar? Alspekinnar andinn svarar: Ó, nei þú átt móður þar.

4. Þá mín hrörleg hérvist linnir, hlaupið skeiðið lífs míns er, og fullkomnað ég hef verkið, ákvarðað sem hér var mér. Ó, minn faðir, ó, mín móðir, ykkar fundi veit mér ná, svo um eilífð sambúð hljóti, sælubústað ykkur hjá.