Ó hve dýrðleg er að sjá

1. Ó hve dýrðleg er að sjá alstirnd himins festing blá þar sem ljósin gullnu glitra glöðu leika brosa´ og titra og oss benda upp til sín, og oss benda upp til sín.

2. Nóttin helga hálfnuð var huldust nærfellt stjörnurnar þá frá himinboga að bragði birti´ af stjörnu´ um jörðu lagði ljómann hennar sem af sól, ljómann hennar sem af sól.

3. Þegar stjarna´ á himni hátt hauður lýsir miðja´ um nátt, sögðu fornar sagnir víða, sá mun fæðast meðal lýða, konunga sem æðstur er, konunga sem æðstur er.

4. Vitringar úr austurátt ei því dvöldu´, en fóru brátt þess hins komna kóngs að leita, kóngi lotning þeim að veita, mestur sem að alinn er, mestur sem að alinn er.

5. Stjarnan skær þeim lýsti leið leiðin þannig varð þeim greið, uns þeir sveininn fundu fríða. Fátæk móðir vafði´ hinn blíða, helgri’ í sælu að hjarta sér, helgri’ í sælu að hjarta sér.

6. Stjarna veitt oss einnig er, og ef henni fylgjum vér, hennar leiðarljósið bjarta leiða´ um jarðar húmið svarta oss mun loks til Lausnarans, oss mun loks til Lausnarans.

7. Villustig sú aldrei á undrastjarnan leiðir há, orðið Guðs hún er hið skæra, oss er Drottinn virtist færa, svo hún væri’ oss leiðarljós, svo hún væri’ oss leiðarljós.