Andi Guðs sveif áður fyrr
Sálmar, 107
1. Andi Guðs sveif áður fyrr yfir vatnadjúpi. Upp þá lukust ljóssins dyr, létti’ af myrkra hjúpi. Upp reis jörðin ung og ný, árdags geislum böðuð í, þá úr dimmu djúpi.
2. Andi Guðs sveif annað sinn yfir vatni köldu, þegar lét sig lausnarinn lauga’ í Jórdans öldu. Opnast himinn, eins og nýtt upp rann náðarljósið blítt dauða’ úr djúpi köldu.
3. Andinn svífur enn sem fyr yfir vatni tæru, opnast himins dýrðar dyr Drottins börnum kæru. Eftir skírnar blessað bað blómið upp vex nýdvöggvað lífs í ljósi skæru.