Himne, no. 155
Eni s’Bashku, s’Bashku

1. “Eni s’bashku, s’bashku” ësht’ thirrja q’do fitoj’, Te virtyti t’na çoj’, prej m’katit t’largoj’; Njerëz t’shumt’ mund t’udh’hiqen, pak t’detyro’en Që të shmangin humbjen dhe t’përpiqen për qiell’n.

“Eni s’bashku, s’bashku” ësht’ thirrja q’do fitoj’, Te virtyti t’na çoj’, prej m’katit t’largoj’; “Eni s’bashku, s’bashku” ësht’ thirrja q’do fitoj’, Te virtyti t’na çoj’, prej m’katit t’largoj’.

2. “Eni tek Un’, tek Un’”, ëmbël n’vesh dëgjohet, Fjal’ e Zotit plot ngushëllim dhe hare, Zemërthyerin t’ndihmoj’, t’lidhurin t’çliroj’, Në koh’n e mir’ që vjen, shpresojm’ shpejt ta shikojm’.

“Eni s’bashku, s’bashku” ësht’ thirrja q’do fitoj’, Te virtyti t’na çoj’, prej m’katit t’largoj’; “Eni s’bashku, s’bashku” ësht’ thirrja q’do fitoj’, Te virtyti t’na çoj’, prej m’katit t’largoj’.

3. Le të drejtojm’ me mir’si dhe me forc’ jo kurr’, Plot hare dhe drit’, si dielli n’tijën udh’; Do të rrjedh’ me hov nga çdo zemër bindja Dhe do të lul’zoj’ nëpër bot’ v’llazëria.

“Eni s’bashku, s’bashku” ësht’ thirrja q’do fitoj’, Te virtyti t’na çoj’, prej m’katit t’largoj’; “Eni s’bashku, s’bashku” ësht’ thirrja q’do fitoj’, Te virtyti t’na çoj’, prej m’katit t’largoj’.