1. Nefit, shikuesit të lasht’,
I erdh’ vegim i urt’,
Ku fjala e shenjt’ iu shfaq
Si shufër e hekurt.
Fort shufrën e hekurt shtrëngo,
Drit’ e vërtet’, e fort’.
Ësht’ fjala e Perëndis’ ajo;
Të sigurt na drejton.
2. Ndërsa këtu në tok’ udh’tojm’,
Në mes gjith’ tundimit,
Mes mjegullës s’err’sirës shkojm’
Çdo or’ plot me rrezik.
Fort shufrën e hekurt shtrëngo,
Drit’ e vërtet’, e fort’.
Ësht’ fjala e Perëndis’ ajo;
Të sigurt na drejton.
3. Kur tundimet pran’ i kemi,
Shtegun nuk e shikojm’,
Te shufra mund t’mbështetemi,
Ndihm’ qiellore t’kërkojm’.
Fort shufrën e hekurt shtrëngo,
Drit’ e vërtet’, e fort’.
Ësht’ fjala e Perëndis’ ajo;
Të sigurt na drejton.
4. Dhe, dor’ për dor’, përgjat’ shufrës,
Mes dit’ve që pasojn’,
Me lutje t’zjarrt’ dhe këng’ plot shpres’,
Udhën do të vazhdojm’.
Fort shufrën e hekurt shtrëngo,
Drit’ e vërtet’, e fort’.
Ësht’ fjala e Perëndis’ ajo;
Të sigurt na drejton.
5. Pushimin e art’ larg shohim,
Ku shufra t’na drejtoj’,
Ku me engjëjt plot drit’, bekim,
Përher’ do të jetojm’.
Fort shufrën e hekurt shtrëngo,
Drit’ e vërtet’, e fort’.
Ësht’ fjala e Perëndis’ ajo;
Të sigurt na drejton.
Teksti: Joseph L. Townsend, 1849–1942
Muzika: William Clayson, 1840–1887
