Ύμνοι (2019, 2021-digital), no. 19
Διαβάτης φτωχός, δυστυχής

1. Διαβάτη φτωχό, δυστυχή συχνά απαντώ στον δρόμο όπου περνώ. Βοήθεια ταπεινά ζητεί, και δεν μπορώ να του τ’ αρνηθώ. Το όνομά του δεν ρωτώ, πού πάει και πώς να ’φτασ’ εδώ. Όμως κάτι στο βλέμμα αυτό αγάπη ζητά, γεννάει σεβασμό.

2. Μία φορά που λιμοκτονούσε, το μικρό γεύμα προσέφερα. Χωρίς λέξη το πήρε, το ευλόγησε, στους δυο μας το μοίρασε. Σαν αγγέλου ήταν αυτ’ η τροφή που οι δύο μοιραστήκαμε, γεύση είχε σαν μάννα πό τον ουρανό που σώζει και δίνει ζωή.

3. Και όταν κάποτε νερό ανάβλυσε από μια πηγή, νερό καθαρό, δροσερό που δίνει ζωή και δύναμη μαζί. Τον συνέτρεξα τον φτωχό κι από την κούπα μου τρις ήπιε νερό. Μα μου έδωσε όμως να πιω κι εγώ και δίψα πια δεν θα αισθανθώ.

4. Ήταν νύχτα, χειμώνας, σκότος, έξω έβρεχε δυνατά. Τη φωνή του σαν άκουσα ’κεί, στο σπίτι τον έφερα εδώ να μπει. Ζεστά ρούχα τού ’δωσα να ντυθεί, κρεβάτι για ν’ αναπαυθεί. Σαν κοιμήθηκα κι εγώ, σε κήπο Εδέμ ένιωθα πως περπατώ.

5. Σαν τον βρήκα σε άκρη δρόμου ήταν γυμνός, ναι, σχεδόν ημιθανής. Κρασί, λάδι, νερό πρόσφερα για να τον κάνω να γίνει καλά. Τις δικές μου τις πληγές δεν εφανέρωσα ποτέ σ’ αυτόν, μ’ από τότε συγχώρεσα και ξέχασα, για πάντα γιατρεύτηκα.

6. Στη φυλακή τον βρήκα ένοχο προδοσίας, κατάδικο, από ψέμ’ ανθρώπων κακών που φέρνουνε μόνο τον αφανισμό. Ντροπή δεν ένιωσα, μόνο φιλία του προσέφερα και σαν ρώτησε αν θα πεθάνω γι’ αυτόν, «ναι» απάντησα θαρρετά.

7. Σε μια στιγμή το βλέμμα μου τον ξένο αναγνώρισε. Γνωστά τα σημάδια στα χέρια του, ο Σωτήρας έστεκε εδώ. Με τ’ όνομά μου με κάλεσε και είπε πως είναι αληθινό. Όποιος κάνει το καλό θα είναι σαν να το κάνει στον Κύριο.