1. Një Burr’ të varfër plot pik’llim,
Gjat’ udh’s takova un’ shum’ her’,
Që përul’sisht m’u lut për ndihm’,
“Jo” nuk i thash’ un’ asnjëher’.
Forc’ nuk kisha t’ja pyes emrin,
Ku shkoi dhe nga erdhi ai;
Por kish’ diçka në syt’ e tij,
Dashurin’ m’fi toi; pse s’e di.
2. Kur ushqim’ i pakt’ u shpërnda,
Ai hyri; asnjë fjal’ nuk tha,
I dob’t se për buk’ kish nevoj’.
Të gjith’ ia dhash’; ai e bekoi,
Hëngri dhe pjes’ mua më dha.
Një pjes’ engjëjsh ish’ e imja,
Ndërsa me shum’ dëshir’ hëngra,
Si mana më shijoi korja.
3. Pran’ një burimi që rridhte
Nga shkëmbi, pash’; forc’ nuk kishte.
Etjen e tij uj’ përqeshte;
E dëgjoi, e pa kur rridhte.
Shpejt t’vuajturin e ngrita;
Tri her’ uj’ të pinte i dhash’,
Ma ktheu kupën plot me uj’;
Piva dhe s’pata etje kurr’.
4. Nat’ ish’ përmbytje kish’; frynte
Stuhi dimri e ashpër larg.
Zërin e tij d’gjova, t’vinte
Me t’shpejt shkova për ta ftuar.
Ngroht’si, veshje, gëzim i dhash’
Mikut tim dhe t’prehej në shtrat,
Dhe vet’ përtok’ u shtriva t’fle,
Por m’u duk si kopsht në Eden.
5. Të zhveshur, t’rrahur për vdekje,
E gjeta pran’ së madhes udh’.
I ktheva forc’ dhe frym’marrje,
Shpirtin ia ngjalla, i dhash’ buk’,
Ver’, vaj – ai u shërua.
Vet’ një plag’ të fshehur kisha,
Por dhembjen un’ e harrova,
Zemrën time m’shëroi paqja.
6. Në burg të dënuar pastaj,
E pash’ si tradhtar në mëngjes.
Gjuhët gënjeshtare i heshta,
E nderova mes përbuzjes.
Për miq’sin’ doja t’bëj diçka,
Më pyeti n’se për të vdisja.
I dob’t isha; gjaku m’u ngri,
Por “Po” i lir’ shpirti thirri.
7. Në pamjen time për një çast
Maska e t’panjohurit ra.
Në duar shenjat ia njoha;
Shpëtimtari m’qëndroi para.
Ai foli, emrin tim tha:
“Turp prej meje ti nuk ke pas.
Kujtimi yt t’jen k’to vepra;
Frik’ mos ki, m’i bëre mua.”
