Shih Shëlbuesin e Madh që Vdes

1. Shih Shëlbuesin e madh që vdes, Që të kënaq’ një ligj pa shpres’. Ai vdes një flijim për m’katin, Ai vdes një flijim për m’katin, Që ne t’jetojm’, t’fitojm’ lavdi.

2. Dhembjet e Tij t’ligjt’ i qeshën, N’duar e këmb’ vrima i bën’; Dhe me fjal’ fyese, përbuzje, Dhe me fjal’ fyese, përbuzje, Kuror’ gjembash i vun’ n’krye.

3. Dhe ndon’se n’agoni u var, Fjal’ mërmërit’se Ai s’tha. Detyrën e lart’ plotësoi, Detyrën e lart’ plotësoi, Vullnet’n e A tit lartësoi.

4. “O At’, k’të kup’ prej meje hiq. Por në se do, un’ prap’ e pi. E kreva punën që m’dhe Ti, E kreva punën që m’dhe Ti; Shpirtin Tim me rre prap’ tek Ti.”

5. Ai vdiq dhe nga pamja plot frik’ Dritën e tij largoi dielli! Toka u drodh, natyra tha: Toka u drodh, natyra tha: “Një Perëndi sot vdekur ka!”

6. Ai rron – Ai rron. Me përul’si K’to simbole të shenjt’ marrim, Si shenjtor’ t’kohës son’ kërkojm’, Si shenjtor’ t’kohës son’ kërkojm’, Sipas vullnetit t’Tij të rrojm’.