O Shpëtimtar, Ti që Mban Kuror’

1. O Shpëtimtar, Ti që mban Kuror’ gjembash shpues, Dhembja që përul’sisht mbart, T’rëndon prej brengosjes. Ushtarët t’përqeshin Ty, T’japin uthull të pish; Në kryq gozhd’ të ngulin Ty, T’vdesësh, Mbret i njer’zis’.

2. S’ka kaq të ulët krijes’, M’katar kaq t’shkat’rruar, Që pranin’ Tënde t’shenjt’ s’ndjen, Prej dashuris’ shp’tuar. Dhe pse miqt’ të tradhtojn’ Ty, Ndiejn’ shoq’rim t’dashuris’; Vet’ armiqt’ që t’vrasin Ty, Hirin Tënd mund t’marrin.

3. Flijimi Yt kaloi Kërkesën e ligjit; M’shira Jote i jepet Çdo kohe dhe vendi. Satani më s’na dëmton, Betej’ e gjat’ mund t’jet’, Frik’ e vdekjes s’na shqet’son; Jetojm’, Zot, prej Teje.

4. Ç’lavd’rime mund të t’japim Ty, Zot, për fal’nderim? Për ne vërtet Ti vuajte; Për ne vërtet vdiqe, Në plan qiellor caktuar T’na shpëtosh, Mbreti Yn’. Jezus, i vajosuri, Ty t’sjellim dashurin’!