Hymny, no. 17
Chwalmy człowieka

1. Chwalmy człowieka, co rozmawiał z Jehową! Jezus mu sam powołanie wielkie dał. On nam otworzył dyspensację ostatnią. Cześć wszystkich królów i ludów będzie miał.

Chwalmy Proroka, co jest na wysokości! Próżno z nim zdrajcy i tyrani, walczyć chcą Razem z Bogami dzisiaj o nas się troszczy. Już śmierć zwyciężyć nie może nigdy go.

2. Śmierci męczeńskiej pamięć jest z nami zawsze, Chwała i cześć niechaj zawsze będą mu! A krew niewinna przez morderców przelana Z ziemi zawoła o prawdę w sądu dniu.

Chwalmy Proroka, co jest na wysokości! Próżno z nim zdrajcy i tyrani, walczyć chcą Razem z Bogami dzisiaj o nas się troszczy. Już śmierć zwyciężyć nie może nigdy go.

3. Wieczne kapłaństwo jego będzie i chwała. Klucze kapłaństwa na zawsze dzierży on. Wiara koronę i królestwo mu dała, Pośród proroków z lat dawnych jego tron.

Chwalmy Proroka, co jest na wysokości! Próżno z nim zdrajcy i tyrani, walczyć chcą Razem z Bogami dzisiaj o nas się troszczy. Już śmierć zwyciężyć nie może nigdy go.

4. Ofiara niesie z sobą łaski niebieskie. Ziemia zapłaci za męża tego krew. Przebudź się, świecie! Sprawiedliwość zwycięży! „Brata Józefa” ród ludzki pozna wnet.

Chwalmy Proroka, co jest na wysokości! Próżno z nim zdrajcy i tyrani, walczyć chcą Razem z Bogami dzisiaj o nas się troszczy. Już śmierć zwyciężyć nie może nigdy go.