1. Shkëlqen fort mëshir’ e Atit
Nga fanar’ i Tij përher’,
Por ne na cakton të ruajm’
Gjith’ dritat që jan’ në breg.
Lër dritat e ul’ta t’ndriçojn’;
Përmes val’ve rreze t’çosh.
Një detar t’trembur, t’munduar,
Mund ta ruash, ta shpëtosh.
2. Nat’ e zymt’ e m’katit ka rën’;
Dallg’t gjëmojn’ t’egërsuara.
Syt’ e etur shohin, kërkojn’,
Përgjat’ bregut për drita.
Lër dritat e ul’ta t’ndriçojn’;
Përmes val’ve rreze t’çosh.
Një detar t’trembur, t’munduar,
Mund ta ruash, ta shpëtosh.
3. Ngri lart t’dobtën llamb’,
o vëlla; Mes furtun’s detar’ i shkret’,
Që përpiqet t’arrij’ në port,
N’err’sir’ mund të përhumbet.
Lër dritat e ul’ta t’ndriçojn’;
Përmes val’ve rreze t’çosh.
Një detar t’trembur, t’munduar,
Mund ta ruash, ta shpëtosh.